Bu vatan için can vermek tüm Türk gençlerinin hayalidir. Ne de güzel uğurlanırız askere... Annemiz bir parça ekmeği ısırtıp yarısını saklar, nasibi onu beklesin diye... Sanırız ki o coşku ile gittiğimiz yerde de aynı coşkuyla karşılaşacağız.
Ama öyle olmadığını daha nizamiyeden içeri girdiğinde anlarsın. İlk günler düşünürsün, belki askeri terbiye için bu böyledir diye... Aradan günler ve aylar geçer. Acemi birliğinde gördüğün eğitim ve disiplini hayra yorar, doğuda görev yapacağını bildiğin için bunun gerektiğini düşünürsün. Günlük iki ya da üç saat uykuyla ve saatlerce süren eğitimle doksan günlük acemi birliğini tamamlarsın. Parası olan ailesinin yanına gider, bir hafta özlem giderir. Parası olmayanlar ise verilen 12 TL ile usta birliğine gider.
Usta birliğinde her şeyin düzeleceğini düşünürsün; fakat orada da devrecilikle karşılaşırsın. Komutanınından yakın ilgi beklersin, şefkat beklersin; fakat nafile... Rütbeliler ya, sanki vatan sırf onların. En basitinden cep telefonu kullanıp ailenle, yakınlarınla, sevgilinle veya eşinle konuşmak istersin. Tamam, elbette askerlik çocuk oyuncağı değil; fakat oraya giden ne çok kınalı kuzu, ailesine düşkün ne çok çocuk var. Bunları subaylar böyle düşünmez, emin olun. Senin varlığın onlar için amele yığınından başka bir şey ifade etmez.
Birgün cep telefonuyla konuşurken yakalandım. Bölük komutanım beni terörist olmakla suçladı. Vatan için canımı vermeye hazır olan beni ve benim gibileri cep telefonuyla konuşurken yakaladı diye terörist ilan edebiliyorlar.
Ey subaylar, unutmayın bu vatan sizin değil. Bu vatan sizin gibi üç beş milyar maaş alıp kira, elektrik faturası ödemeyenlerin değil, aldıkları yüz TL maaşla sevdiklerine hediye yollayan askerlerindir...
İsimsiz, bize ulaşan eski asker
