Geçen kış Türkiye’nin en soğuk şehirlerinden birinde kısa dönem askerlik yaptım.
Kısa dönem acemi bölüğümüz 83 kişiydi. Bölük komutanımız da çoğumuzdan küçük bir teğmendi. Teğmen çok cahildi ama inanılmaz bir özgüvenle, sadece bir kelime ile bile argümanlarını çürütebileceğim bir içerik ve üslupla konuşuyordu. Öyle birşeydi ki konuştuğunda yumruğu ağzına alabilirdin.
Askerliğin 2. haftası pazartesi sabahı, selam vermeyi ve almayı öğreniyorduk. Mola verildi. Küçük stadın tribünlerine oturduk sigara molası için. Teğmen şeref tribününde bir kağıda bakıyordu. İsimleri inceleyerek aniden "sen" dedi bana. Selam alıp verme öğretilmişti ve ayağa kalkarken selam vermem gerekiyordu. Bunun bilincindeydim fakat ayağa kalktığımda şapkamın kafamda olup olmadığını kestiremediğim için bir an var farzederek elimi kafama götürüp selama durdum. Tekmil verdim, " x y Batman" diye.
Bu teğmen, o an hayatımın en kötü günlerinden birini yaşattı bana. Dört çavuşla beraber 87 kişinin içinde beni ayakta bekleterek "sen terörist misin?", "götü yiyen varsa çıksın, çıksın da onu burada öldüreyim" gibi laflar etti.
Bir Kürt olarak zaten "kumé namussuziyé" (namussuzluk şapkasını) takmıştım. Aksi takdirde bir Kürt olarak askerlik yapmak imkansızdır. Ama buna rağmen, yani hiçbir tepki vermeyip nötr bir tavır takınmama rağmen sadece tekmilde belirttiğim memleketten dolayı bile taciz yaşadım. O günden sonra 5 ayımı birlikte geçireceğim askerlerden milliyetçi olanlar da benimle konuşmadılar ve hep ters ters baktılar bana. Herhalde sicilimde birşey olduğunu düşündüler, zira bu ağır ayar onlara göre de sıradan birine verilmeyecek birşeydi.
Askerliği zaten sevmezdim; o günden ve askerlikte gördüğüm nice dayak küfür vb. olayından sonra tiksindim.
Askerlik, faşizmin insan ilişkilerinin içine sızdığı doruk noktasıdır.
İsimsiz, bize ulaşan eski asker
