Askerliğimi Tunceli'de bir dağ karakolunda 12 ay boyunca hiç sivil yüzü görmeden, birkaç çatışmaya katılmış bir komando timinin çavuşu olarak yaptım.
Tabii Tunceli olduğu için kendi kafamıza göre birliğimize teslim olamıyorduk. Elazığ KTM'de [Kabul ve Toplanma Merkezi] toplanıp oradan konvoy halinde birliğimize katılıyorduk. KTM'ye girdiğimiz andan itibaren sanki Doğu'da savaşmış bizler değilmişiz gibi, sanki düşman askeriymişiz gibi muamele görmeye başlıyorduk.
Yatakhanelerdeki battaniyeler (eğer bulabilirsen) tamamıyla pislik içerisinde. Battaniyeleri yerlerden toplayıp üzerimize örtüyorduk. Ayrıca resmi belge sayılan izin ve tezkere kağıtları da oradaki sivil otobüs şöförlerinin elinde geziyodu. Yani o otobüs firmasından biletini almak zorundasın. Oradaki astsubaya "komutanım bu güvenlik zaafiyeti doğurur. Bir otobüs dolusu askeri izne yolluyorsunuz. Bırakın herkes istediği gibi gitsin" dediğimde de iyi bir fırça yedim. Tabi birazda küfür. Savunma yazmamı isteyeceğini söyledi. Ben de "savunmamda sizin küfürlerinizi de ekleyeceğimden emin olun" dedim. Vazgeçti.
Bir de 6. Komando Alayı olan Kırkağaçta yaşadıklarım var ki onları anlatsam sayfalar olur. Dayak yemekten ranza altına kaçmaya çalışanlar mı dersin, yüzlerce çök-kalk yapmaları mı dersin, uçan tekme ile askerlere vurmak mı dersin... Hangisini anlatayım bilemiyorum.
Ama şu var. Kırkağaçta gördüğümüz eğitim beni Tunceli'de hayatta tuttu. Eğitimi zorlu fakat çok iyi. Ama gene de Kırkağaçta 3 ay askerlik yapmaktansa Tunceli'de bir yıl daha fazla yapmayı yeğlerim.
İsimsiz, bize ulaşan eski asker
