Isparta Piyade Komando Tugayı’nda başıma gelen bir hikayeyi anlatmak istiyorum.
İçtima sonrası yeni bölük komutanımız bizimle tanışacak diye hepimiz eğitim alanına toplandık. Sıraya dizildik. Herkes tam teçhizat, sıkıntısız bir şekilde çakı gibi. Komutanımız nasılsınız merasimine bile girmeye lüzum görmeden sordu: “Aranızda Malatyalı var mı?” Bir kaç kişi çıktı.
“Peki aranızda Malatya Doğanşehirli olan var mı?” diye tekrar sordu. Bir arkadaşımız Malatya Doğanşehirliydi. Onu yanına çağırdı. Ne sorgu ne sual, hiçbir şey demeden askeri revirlik olana dek dövdü. Olayın canlı tanığıyım. O arkadaşın dayak yemesinin tek sebebi Malatya Doğanşehirli olmasıydı.
Paşamız Doğanşehirli bir üstüyle sıkıntılı dönemden sonra bizim oraya gelmiş ve intikam mı diyeyim, sadistlik mi diyeyim, adını siz koyun böyle bir hınç geliştirmiş. Bu askerin gıkı çıkmadı. Revirde üç gün kaldı. Tertip çok sağlam ve diri bir çocuk olmasına rağmen o kadar darbeden sonra yere yığılmıştı. Düştüğünde de komutan suratını botun topuğuyla dümdüz etti. Bu esnada edilen anne, baba, bacı, kardeş, teyze ve kuşakların nasibini aldığı balta girmemiş küfürleri söylemiyorum bile.
Askere en kutsal görevimizi yapmak için gidiyoruz, itaatsizlik etmiyoruz, ne derlerse he diyoruz, ama şu yapılan davranışlar, hakaretler emin olun herkesi soğutuyor.
İsimsiz, bize ulaşan eski asker
