Yazıklar olsun.... Sorarsanız askerlik çoğu kişiden birşeyler alır götürür, benden ise hayatımı götürdü desem belki de yeridir. Acemi birliğimde benden hayatımı çaldılar.
Futbol sahasında oturarak içtima beklerdik. Yer ıslak, zemin toprak. Bir o ayağımızı bir diğer ayağımızı altımıza alıyoruz ama nafile, botun derisinden bile ayağımıza taşlar batıyor. Diğer şık ise kıçımızın üzerine oturmak. Tabii yer ıslak ve soğuk. Otur otur, abartısız 2-3 saat oturduğumuz olurdu. Elbette nizami ve sıralı bir şekilde. Yani öyle fazla hareket edemezsiniz. Başımızda çoban denilen birkaç asker vardı. 35 gün filan süren acemiliğimiz bitti. Usta birliğine giderken şehirlerarası otobüsü durdurmak zorunda kaldım. İndim, küçük tuvaletim gelmişti. Askerliğim boyunca yarım saatte bir tuvalet ihtiyacı duyarak yaşadım. Hatta şehir merkezinden birliğe gelinceye kadar, ki iki kilometrelik bir yoldu, beş defa araçtan indiğimi biliyorum. Hem psikolojik hem de fiziksel olarak hasta olmuştum. Devlet hastaneleri de askeriyeden geri kalmaz. Oradaki doktor bir halt bilmediğinden bana burada yazamayacağım saçma bir şeyler söyledi. Tezkeremi aldıktan yıllar sonra anladım ki prostat iltihabı olmuşum. Askerliğim biteli yedi yıl oldu. Hala hayatımın önemli bir bölümünü bu hastalığın yarattığı psikoloji ile yaşıyorum. Hayat standardım %50 düştü desem yeridir. Kronik prostat iltihabı oldum.
Bu askerliğe de, devlet hastanesi doktoruna da hakkım zehir zıkkım olsun! Beddua etmek iyi değildir biliyorum ama benim hayatımın geri kalanı bu gerizekalılar yüzünden mahvoldu. Rabbim haklarından gelir inşallah. Oysa ki bu vatan için askerliğime bir gün önceden teslim olmuştum. Yazıklar olsun... Anlatmaya kalksam daha neler var… Sanırım hayatımı mahvedecek kadar oldular...
İsimsiz, bize ulaşan eski asker